Το ντοκιμαντέρ έχει διάρκεια 100 λεπτά, αποτελεί ιδέα της Δανάης Στυλιανού και σ’ αυτό ακούγονται μουσικές Κυπρίων καλλιτεχνών και από τις δύο κοινότητες του νησιού.
Η εφημερίδα ο «Φιλελεύθερος» σε σημερινό ρεπορτάζ της σημειώνει ότι στο ντοκιμαντέρ τίθενται ζητήματα, όπως ο ρόλος της Τουρκίας στην Κύπρο και η επίδρασή της στην κάθε κοινότητα ξεχωριστά, πώς βλέπουν οι Ελληνοκύπριοι την κατοχή και την έλλειψη ασφάλειας στο νησί, πώς αντιμετωπίζουν οι Τουρκοκύπριοι την καταπίεση από την Τουρκία και την απομόνωσή τους από τον κόσμο, ο εποικισμός, το δηλητήριο του εθνικισμού και πώς αυτό σπείρει τη διχόνοια και χωρίζει τους ανθρώπους, η διαφορετικότητα των δυο θρησκειών και η σημασία της Ιστορίας, που έχει διδαχθεί εντελώς διαφορετικά στις δύο κοινότητες.
Η σκηνοθέτης σε δηλώσεις της στην εφημερίδα επισημαίνει ότι το ντοκιμαντέρ αποτελεί στην ουσία ένα ταξίδι συναισθημάτων: «Πρόκειται για μια αληθινή ταινία, χωρίς σενάριο, στην οποία πρωταγωνιστούν έξι Κύπριοι νέοι. Κανένας από αυτούς δεν είναι ηθοποιός. Ο κινηματογραφικός φακός τους ακολουθεί και καταγράφει αντιδράσεις, διαλόγους και συναισθήματα από την πρώτη τους γνωριμία, μέχρι την τελευταία μέρα του ταξιδιού τους, ενώ εκείνοι διασχίζουν τη μοιρασμένη τους πατρίδα», αναφέρει η Δανάη Στυλιανού.
Για το ντοκιμαντέρ προσεγγίστηκαν συνολικά 150 άτομα, ηλικίας 20 έως 30 ετών και από τις δύο κοινότητες της Κύπρου.
Η τελική επιλογή έγινε με τη βοήθεια του ψυχολόγου - κοινωνικού ερευνητή Αλέξανδρου Λόρδου και της κοινωνιολόγου Ραχμέ Βεζίρογλου.
Σύμφωνα με τη Δανάη Στυλιανού, δόθηκε βάρος στο να διατηρηθεί η διαδικασία επιλογής των συμμετεχόντων μακριά από κόμματα και πολιτικές οργανώσεις, σε μια προσπάθεια να συμπεριληφθούν νεαρά άτομα με πολιτική άποψη, χωρίς, όμως, να είναι κομματικοποιημένα.
Προσπαθήσαμε, επίσης, εξηγεί η σκηνοθέτης, τα άτομα αυτά να μην είναι εξοικειωμένα με δικοινοτικές δραστηριότητες, ώστε να αντανακλούν το μεγαλύτερο μέρος της κυπριακής νεολαίας και στις δύο κοινότητες. Παράλληλα, προσθέτει, επιλέγηκαν ορισμένα άτομα που δεν είχαν στο παρελθόν διασχίσει τη διαχωριστική γραμμή, «σε μια προσπάθεια να καταγράψουμε την εμπειρία και τα συναισθήματά τους, όταν αυτό θα συνέβαινε για πρώτη φορά μπροστά στον φακό και ιδιαίτερα στην περίπτωση που τους συνόδευαν άτομα από την άλλη κοινότητα».
ΑΠΕ
