Οι άνθρωποι μπορούν να φτάσουν στον Άρη νωρίτερα και ταχύτερα αν παραιτηθούν από την προοπτική να επιστρέψουν στον μητρικό τους πλανήτη, προτείνουν δύο Αμερικανοί επιστήμονες, ανήσυχοι για το μέλλον της ανθρωπότητας σε περίπτωση μαζικής καταστροφής.Η αποστολή άνευ επιστροφής δεν θα διέφερε πολύ από τα ταξίδια των πρώτων αποίκων στην Αμερική, οι οποίοι γνώριζαν ότι δεν θα επιστρέψουν ποτέ στον Παλαιό Κόσμο, υποστηρίζουν ο Πολ Ντέβις, φυσικός στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Αριζόνα, και ο Ντιρκ Σούλτζε-Μάκουτς, γεωλόγος του Πολιτειακού Πανεπιστημίου της Ουάσινγκτον.
Η πρότασή τους δημοσιεύεται στο Journal of Cosmology, το οποίο φιλοξενεί στο τελευταίο τεύχος του ακόμα 54 άρθρα για την εξερεύνηση του Κόκκινου Πλανήτη.
Οι πρώτοι διαπλανητικοί μετανάστες, υπολογίζουν οι δύο επιστήμονες, θα μπορούσαν να αναχωρήσουν σε περίπου δύο δεκαετίες, βασιζόμενοι σε τεχνολογίες που είναι ήδη διαθέσιμες σήμερα. Οι θαρραλέοι ταξιδιώτες θα αναχωρούν ανά ζεύγη με ξεχωριστά διαστημικά σκάφη.
Όταν φτάσουν στον νέο τους πλανήτη, θα μπορούσαν να εγκατασταθούν σε σπηλιές που διαθέτουν πάγο νερού και προσφέρουν προστασία από την κοσμική ακτινοβολία που βομβαρδίζει αδιάκοπα την επιφάνεια.
«Θα στέλναμε λίγο μεγαλύτερους ανθρώπους, γύρω στα 60 ή κάτι τέτοιο» επισημαίνει ο Σούλτζε-Μάκουτς. Και αυτό επειδή η αποστολή σίγουρα θα μείωνε το προσδόκιμο επιβίωσης των πρωτοπόρων, λόγω της έλλειψης ιατρικής περίθαλψης αλλά και της ακτινοβολίας. Επιπλέον, η αναπαραγωγή δεν θα επιτρέπεται, τουλάχιστον σε πρώτη φάση, λόγω των γενετικών βλαβών που είναι γνωστό ότι προκαλεί η ακτινοβόληση.
Εφόσον όμως έχουν επιλεχθεί προσεκτικά και διατηρούν συνεχή επικοινωνία με τη Γη, οι άποικοι «θα ένιωθαν πιο συνδεδεμένοι με το σπίτι τους από ό,τι οι πρώτοι εξερευνητές της Ανταρκτικής» γράφουν οι δύο συνεργάτες.
Παραδέχονται πάντως ότι η εμμονή της NASA με την ασφάλεια των αστροναυτών πιθανότατα θα εμπόδιζε την έγκριση μιας τέτοιας αποστολής. Τη λύση, όμως, θα μπορούσε να προσφέρει ο ιδιωτικός τομέας. «Αυτό που χρειαζόμαστε είναι ένας εκκεντρικός δισεκατομμυριούχος» λέει ο Σούλτζε-Μάκουτς.
Όμως η άποψη αυτή ίσως είναι υπεραισιόδοξη, δεδομένου ότι προηγούμενες εκτιμήσεις ανεβάζουν το κόστος μιας επανδρωμένης αποστολής στον Άρη στα 300 δισ. έως 1 τρισ. δολάρια.
Ο γειτονικός πλανήτης είναι πάντως ο απώτερος προορισμός της αμερικανικής διαστημικής υπηρεσίας, αν και συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα ακόμα δεν υπάρχει. Εκπρόσωπος της NASA δήλωσε ότι ο Αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα είπε τον περασμένο Απρίλιο στην υπηρεσία ότι »πιστεύει ότι μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 2030 θα μπορούσαμε να στείλουμε ανθρώπους σε τροχιά γύρω από τον Άρη και να τους φέρουμε πίσω στη Γη με ασφάλεια. Και ότι μια αποστολή προσεδάφισης θα μπορούσε να ακολουθήσει σύντομα».
Ο Σούλτζε-Μάκουτς και ο Ντέβις επιμένουν ότι πρέπει να βιαστούμε. Η αποστολή που προτείνουν όχι μόνο δεν θα ήταν «αποστολή αυτοκτονίας» αλλά ίσως τελικά θα έσωζε το μέλλον ολόκληρης της ανθρωπότητας.
«Βρισκόμαστε σε έναν ευάλωτο πλανήτη» επισημαίνουν οι δύο επιστήμονες. «Μπορεί να μας απειλήσει μια πρόσκρουση αστεροειδή, ή η έκρηξη ενός υπερκαινοφανούς αστέρα. Αν θέλουμε να επιζήσουμε ως είδος, θα πρέπει να επεκταθούμε στο Ηλιακό Σύστημα και πιθανότατα ακόμα πιο πέρα» γράφουν.
Ο φυσικός Δρ Ντέβις ειδικεύεται στην κοσμολογία, τη θεωρία κβαντικού πεδίου και την αστροβιολογία. Ήταν ένας από τους πρώτους οπαδούς της θεωρίας ότι η ζωή στη Γη μπορεί να έφτασε από τον Άρη, επιβαίνοντας σε βράχια που εκτινάχθηκαν από τον πλανήτη έπειτα από μια πρόσκρουση αστεροειδή.
Ο γεωλόγος Σούλτζε-Μάκουτς ειδικεύεται στην οικο-υδρογεωλογία, η οποία ασχολείται μεταξύ άλλων με τη μελέτη του νερού σε πλανήτες και φεγγάρια του Ηλιακού Συστήματος. Είναι επίσης συγγραφέας δύο βιβλίων για την εξωγήινη ζωή.
ta nea
