Αυτό ανακάλυψε μια νέα πρωτότυπη αμερικανική επιστημονική έρευνα, που θα μπορούσε να αποκληθεί "δίαιτα της φαντασίας" και η οποία έρχεται να ανατρέψει την καθιερωμένη αντίληψη ότι όσο περισσότερο σκέφτεται κανείς το φαγητό, τόσο πιο πολύ θα φάει τελικά.
Οι ερευνητές, με επικεφαλής την πειραματική ψυχολόγο καθηγήτρια Κάρεϊ Μόργουετζ του πανεπιστημίου Κάρνεγκι Μέλον, που δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στο περιοδικό "Science", σύμφωνα με τις βρετανικές "Γκάρντιαν", "Ιντιπέντεντ" και "Τέλεγκραφ", ζήτησαν από 300 εθελοντές να φανταστούν ότι τρώνε ζαχαρωτά ή κομμάτια τυριού. Στη συνέχεια οι επιστήμονες συνέκριναν πόσο φαγητό στην πραγματικότητα έφαγαν οι εθελοντές, αφού προηγουμένως είχαν κάνει αυτή τη νοητική άσκηση. Αποδείχτηκε ότι όσοι είχαν φανταστεί ότι τρώνε, έφαγαν μετά μέχρι και 50% λιγότερο φαγητό (δηλαδή το μισό) από ό,τι όσοι δεν είχαν πριν φανταστεί ότι τρώνε.
Όσο πιο πολύ φαντάζονταν ότι τρώνε, τόσο πιο αποτελεσματική ήταν η μέθοδος. Όσοι έκαναν την άσκηση φαντασίας σε τακτική βάση, είχαν λιγότερη όρεξη και έτρωγαν λιγότερο σε σχέση με όσους έκαναν την ίδια άσκηση λίγες φορές. Με άλλα λόγια, η "εκπαίδευση" του νου φέρνει αποτελέσματα και μπορεί να βοηθήσει τη δίαιτα. Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι ανάλογα αποτελέσματα, με τη βοήθεια της φαντασίας, μπορεί να υπάρξουν, εκτός από το φαγητό, και σε άλλα πράγματα, όπως στα τσιγάρα και τα ναρκωτικά.
Η επιτυχία της νοητικής δίαιτας βασίζεται σε ένα κυρίως "τρικ": στο να φαντάζεται κανείς όσο γίνεται πιο ζωντανά ότι τρώει από την αρχή έως το τέλος το αγαπημένο του φαγητό ή γλυκό και να μην αρκείται απλώς σε μια γρήγορη σκέψη που εύκολα σβήνει από το νου. Όπως είπε η Μόργουετζ, αποτελεί "θεμελιωδώς λανθασμένη στρατηγική" να προσπαθεί κάποιος να κάνει δίαιτα καταπιέζοντας τις σκέψεις του για το φαγητό. Αντίθετα, πρέπει να δίνει διεξόδους σε αυτές τις επιθυμίες, αλλά στη σκέψη του και με όσο γίνεται πιο ρεαλιστικό τρόπο, πράγμα που λειτουργεί ως υποκατάστατο για την τροφή με...σάρκα και οστά.
Link: Για την πρωτότυπη επιστημονική εργασία (με συνδρομή) στη διεύθυνση: http://www.sciencemag.org/content/330/6010/1530.abstract
Παύλος Δρακόπουλος
nooz.gr
