Στο πρώτο μέρος αυτού του κειμένου, ξεκαθαρίζω πως θέλω να μιλήσω, για τον απλό Αντρέα Παπανδρέου, που γνώρισα, στο περιθώριο της πολιτικής του δράσης.
Αν και το επίθετο ''απλός'' για τον Αντρέα, ισοδυναμεί με ύβρι.
Πόσα δεν είχε ακούσει, τόσα χρόνια...
τι παπατζή τον χαρακτήρισαν, τι λαικιστή και λαοπλάνο, άλλοι είπαν ότι ήταν ιδεολόγος, μαρξιστής, τροτσκιστής, αστός ριζοσπάστης, παιδί της αστικής ελίτ, αριβίστας, εθνικιστής, ασυνεπής, ιδιοφυής, μαχητικός, φιλόδοξος, αντιπνευματικός, κυνικός, δημαγωγός, ανασφαλής, πραγματιστής, με διπλή γλώσσα, χαρισματικός, ανειλικρινής, εγωπαθής, αμοραλιστής, κρυψίνους, αυταρχικός και και και..
Ο Αντρέας, ήταν πάνω απ όλα, ενδιαφέρων. Του άρεσε το μπαλκόνι, το κάθε είδους μπαλκόνι. Ηξερε -και σίγουρα τον γοήτευαν πολύ- τα παιγχνίδια των ΜΜΕ, το κατείχε το θέμα όσο κανείς, μην ξεχνάμε πως έκανε σε μια νύχτα, φίρμα τον Μπιρσίμ, (τον σκηνοθέτη που θα μείνει στην τηλεοπτική ιστορία, ως ο άνθρωπος, που έκανε το τόσο, ΤΟΟΟΟΣΟ!!!).
***
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΘΕΑΜΑ
Αυτός -και όχι ο Λαλιώτης, λένε αυτοί που ξέρουν- επέλεξε προχωρημένα, CARΜΙΝΑ BURΑΝΑ, να ντύνει μουσικά προεκλογικές συγκεντρώσεις και ομιλίες του, ''ώστε ν ανατριχιάζει ο..κυρίαρχος λαός'', την ώρα που άλλοι, για τον ίδιο σκοπό επέλεγαν Ρόμπερτ Ουίλιαμς.
Γνώριζε καλά, ότι με τη συμπεριφορά του, πυροδοτούσε αυτόματα, τις πιο θεαματικές ιστορίες, τους πιο καυτούς αστικούς μύθους, που ειπώθηκαν ποτέ για πολιτικό ηγέτη και αυτό του άρεσε πολύ.
Τα πάθη και οι αδυναμίες του, έγιναν πρωτοσέλιδα και μπεστ σέλερ, οι ίντριγκες του περιβάλλοντος του, υπήρξαν προσφιλή θέματα δεκαετιών, η ανατροπή, η ρήξη και η ''παράσταση'' που επέλεγε, ανάλογα με την περίσταση, έγραφε κάθε φορά, ιστορία.
Αν και ως ασθενής, βίωσε τη μετατροπή του, σε μείζον τηλεοπτικό θέαμα, τα νικητήρια φιλιά με τη Δήμητρα στα μπαλκόνια, αλλά και το -τέλεια σκηνοθετημένο- νεύμα στη σκάλα του αεροπλάνου, ευτυχώς συνέβησαν σε προ-μεσημεριανών εκπομπών, εποχή, αλλιώς ακόμη θα σχολίαζαν τα πάνελ, το συμβολισμό που υπέκρυπτε το δημόσιο τάισμα της τούρτας με το κουταλάκι και άλλες''αυθόρμητες'' κινήσεις και γενικότερα το τι ήθελε να πει ο ποιητής.
Το θέμα είναι, πως αυτός ο μποέμ τύπος, που εμφανίστηκε στη νεότερη πολιτική ιστορία, καπνίζοντας αρειμανίως, μ ένα ζιβάγκο κι ένα πέτσινο σακάκι, σηματοδότησε καθοριστικά και...γοητευτικά την «γεμάτη πάθος συνάντηση, της πολιτικής και του θεάματος''
***
Η ΑΔΥΝΑΜΙΑ
Ετυχε πολλές φορές, να καθήσουμε στο ίδιο τραπέζι στο ''Χάραμα'' και στο ''Περιβόλι του Ουρανού''. Γλεντούσε και έπινε, με πάθος, σαν να είχε χρόνια να το κάνει ή σαν να επρόκειτο να μην το ξανακάνει. Το αγαπημένο του ζειμπέκικο, που του έδινε και καταλάβαινε, ήταν ο ''Αητός χωρίς φτερά''.
Αυτό μπροστά σε κόσμο, γιατί μεταξύ στενών φίλων, η επιλογή ήταν πιο hard! Εκεί ζητούσε κομμάτια της Ρίτας Σακελλαρίου, με κορυφαίο το ''Αυτός ο άνθρωπος, αυτός''.
Κάποτε στη γιορτή του στο Καστρί, ο ένας από τους δύο μικρότερους γιούς του, που τόλμησε μετά απ αυτό το τραγούδι (που χόρεψε με απίστευτο πάθος), να βάλει στο πικ απ, έναν ροκ δίσκο και μάλιστα στη διαπασών, έφαγε μια ...απαστράπτουσα καρπαζιά, που είδε τον Τζιμ Μόρισον, φαντάρο! Αδικα η κατακόκκινη Μαργαρίτα, προσπάθησε να το παρουσιάσει ως οικογενειακό αστείο, (είμασταν και πέντε δημοσιογράφοι εκεί), ο μικρός είχε δει τον ουρανό σφοντύλι.
***
ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΜΥΣΤΙΚΟ
Ο καθηγητής και πρύτανης στην Καλιφόρνια, στο μυθικό Μπέρκλεϊ, είχε ένα μυστικό, που απέφευγε να συζητάει.
Ηταν Ολυμπιακός.. στην παρανομία!
Μόνο με όποιους αισθανόταν ασφαλής, πανηγύριζε σε νίκες του ή έπεφτε σε κατάθλιψη στις γαυροπανωλεθρίες...
Στους πολλούς, το έπαιζε υπεράνω ομάδων."
Συνέχεια στο http://www.mediasoup.gr/node/14199
