Στην Δικαιοσύνη είχαν προσφύγει ο σύζυγός, τα δύο ανήλικά παιδιά, οι γονείς, η αδελφή και η νύφη της 25χρόνης και ζητούσαν από τους εν λόγω δύο γιατρούς αποζημίωση για την ψυχική οδύνη που υπέστησαν από τον θάνατο της 25χρόνης.
Το Εφετείο Θράκης (απόφαση 458/2007) είχε κρίνει ότι ευθύνη για τον θάνατο της 25χρόνης γυναίκας είχε μόνο ο μαιευτήρας. Αντίθετα, ο Άρειος Πάγος αποφάσισε ότι το Εφετείο Θράκης έσφαλλε στην εκτίμηση των αποδείξεων και έκρινε ότι συνυπεύθυνοι για τον θάνατο είναι και οι δύο γιατροί, οι οποίοι είναι υπόχρεοι για την καταβολή της χρηματικής ικανοποίησης λόγω ψυχικής οδύνης των συγγενών της άτυχης γυναίκας.
Επιπλέον, ο Άρειος Πάγος ανέπεμψε και πάλι την υπόθεση στο Εφετείο Θράκης προκειμένου να διευκρινίσει το σκέλος του ύψους της αποζημίωσης του συζύγου, καθώς διεκδικεί και επιπλέον ποσά.
Το Φεβρουάριο του 2001 η 25χρονη ζήτησε από μαιευτήρα - χειρούργο που είχε ιδιωτικό ιατρείο στην πόλη που διέμενε την τεχνητή διακοπή της εγκυμοσύνης της.
Η γυναίκα επισκέφθηκε το ιατρείο του το οποίο, σύμφωνα με τη δικαστική απόφαση, δεν πληρούσε τις προδιαγραφές λειτουργίας οργανωμένης νοσηλευτικής μονάδας, όπως προβλέπει η σχετική νομοθεσία.
Πριν την έναρξη της επέμβασης ο αναισθησιολόγος χορήγησε στην 25χρόνη παρατεταμένη νάρκωση, χωρίς όμως παράλληλα να προετοιμάσει την απαιτούμενη αγωγή για το ενδεχόμενο μετεγχειρητικής επιπλοκής.
Όπως αναφέρεται στην απόφαση του ΑΠ, κατά την επέμβαση, από αμέλεια του μαιευτήρα, επήλθε «τρώση του τοιχώματος της μήτρας» με συνέπεια η έγκυος να υποστεί εσωτερική αιμορραγία. Στην συνέχεια προκλήθηκε στην έγκυο βήχας και άπνοια και ακολούθησε πτερυγομαρμαρυγή, ενώ έπεφτε συνεχώς ο αριθμός των σφυγμών της.
Σύμφωνα με τον ΑΠ, ούτε ο αναισθησιολόγος ήταν σε θέση «να διατηρήσει τις ζωτικές λειτουργίες του οργανισμού της εγκύου», καθώς η επέμβαση έγινε στο ιδιωτικό ιατρείο στο οποίο δεν υπήρχε η αναγκαία υποδομή (μηχανήματα, νοσηλευτικό προσωπικό, αίμα, κ.λπ.), με συνέπεια η έγκυος να μην μπορέσει να ανανήψει.
Σύμφωνα με το ιατροδικαστικό πόρισμα, ο θάνατος της 25χρόνης οφείλεται σε «υπογαιμικό σόκ».
Στην απόφαση του ΑΠ σημειώνεται επίσης ότι το ιατρείο όπου έγινε η επέμβαση στεγαζόταν σε πολυκατοικία με στενές σκάλες και μικρό θάλαμο ανελκυστήρα που δεν επιτρέπουν την μεταφορά ασθενούς με φορείο χωρίς κίνδυνο της υγείας του.
Ακόμη, το ιατρείο δεν είχε τράπεζα αίματος, την υποδομή για μετάγγιση σε περίπτωση αιμορραγίας, συσκευή ABU η οποία υποβοηθά την αναπνοή, μαία-νοσοκόμα και ηλεκτρογεννήτρια.
Κρίθηκε, λοιπόν, ότι ο θάνατος της 25χρονης οφείλεται σε συγκλίνουσα αμέλεια τόσο του μαιευτήρα όσο και του αναισθησιολόγου. Η αμέλεια του μαιευτήρα οφείλεται στην έλλειψη προσοχής, ενώ ενήργησε κατά παράβαση των κανόνων της ιατρικής επιστήμης.
Ακόμη, δεν διέγνωσε έγκαιρα την επιπλοκή (εσωτερική αιμορραγία), με αποτέλεσμα να μην προβεί στην άμεση μεταφορά της στο νοσοκομείο, ενώ τελικά μεταφέρθηκε σε αυτό με μεγάλη καθυστέρηση.
Για τον αναισθησιολόγο κρίθηκε ότι χορήγησε αναισθησιολογικές ουσίες που επέφεραν παρατεταμένη νάρκωση, χωρίς να προετοιμάσει την απαιτούμενη αγωγή για το ενδεχόμενο της μετεγχειρητικής επιπλοκής.
