Ζωή στην αποστείρωση
Η μικροχλωρίδα του πεπτικού συστήματος τελικά δεν βοηθάει μόνο στη χώνεψη: ποντίκια που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν σε στείρες συνθήκες είναι λιγότερο αγχώδη και περισσότερο περιπετειώδη, υποδεικνύει μια παράξενη μελέτη στο Ινστιτούτο Καρολίνσκα της Σουηδίας. Σε κανονικές συνθήκες, όμως, τα αποστειρωμένα πειραματόζωα είναι μάλλον ευπαθή.Στον άνθρωπο όπως και στα περισσότερα άλλα ζώα, τα μικρόβια του πεπτικού συστήματος έχουν συμβιωτική σχέση με τον οργανισμό που τα φιλοξενεί: βρίσκουν τροφή χωρίς κόπο, και, ως αντάλλαγμα, παράγουν βιταμίνες και διασπούν τρόφιμα που το ίδιο το πεπτικό σύστημα δεν μπορεί να χωνέψει.
Τα τελευταία χρόνια, όμως, βιολόγοι και γιατροί διαπιστώνουν ότι η μικροχλωρίδα του εντέρου παίζει και άλλους ρόλους: πρόσφατες μελέτες συνδέουν τα μικρόβια αυτά με την παχυσαρκία και τη λειτουργία άλλων οργάνων όπως το συκώτι και οι πνεύμονες.
Η κατάσταση περιπλέκεται περαιτέρω με τη νέα μελέτη, η οποία δημοσιεύεται στην αμερικανική επιθεώρηση Proceedings of the National Academy of Sciences.
Στο διάσημο Ινστιτούτο Καρολίνσκα της Στοκχόλμης (στο οποίο βρίσκεται η επιτροπή των Νόμπελ), ο μικροβιολόγος Σβεν Πέτερσον πειραματίστηκε με ποντίκια που δεν είχαν ποτέ μικρόβια στο έντερο.
Σε τυποποιημένα τεστ δραστηριοτήτων, τα ποντίκια αυτά ήταν περισσότερο πρόθυμα να εξερευνήσουν ένα «κουτί δραστηριοτήτων ανοιχτού πεδίου», δηλαδή ένα καινούργιο τεχνητό περιβάλλον. Σηκώνονταν συχνότερα στα πίσω πόδια και γενικά έδειχναν λιγότερα σημεία άγχους, αναφέρει η ερευνητική ομάδα.
Οι βιοχημικές εξετάσεις έδειξαν ανεβασμένα επίπεδα αρκετών ορμονών, ενώ οι γενετικές εξετάσεις αποκάλυψαν διαφορές στην έκφραση (λειτουργία) περισσότερων από 170 γονιδίων.
«Πριν από 20 χρόνια κανείς δεν θα περίμενε κάτι τέτοιο» σχολιάζει στο BBC ο Δρ Πέτερσον.
Παραπέμπει όμως σε προηγούμενες μελέτες, οι οποίες δείχνουν ότι η ζωή στην αποστείρωση δεν έχει μόνο πλεονεκτήματα: «Γνωρίζουμε ότι τα ζώα σε στείρα περιβάλλοντα μπορούν να αναπαραχθούν, έχουν μεγαλύτερη διάρκεια ζωής και φαίνονται να είναι απόλυτα εντάξει, με την προϋπόθεση όμως ότι δεν εκτίθενται σε στρες ή βλάβες».
»Από τη στιγμή που θα γίνει αυτό [η έκθεση στο στρες] είναι πολύ πιο ευάλωτα» αναφέρει ο ερευνητής.
Προηγούμενες μελέτες έχουν δείξει, για παράδειγμα, ότι στα ζώα αυτά δεν αναπτύσσεται ομαλά το ανοσοποιητικό σύστημα, με αποτέλεσμα να είναι εξαιρετικά ευπαθή ακόμα και σε σχετικά άκακα μικρόβια.
ta nea
Τα τελευταία χρόνια, όμως, βιολόγοι και γιατροί διαπιστώνουν ότι η μικροχλωρίδα του εντέρου παίζει και άλλους ρόλους: πρόσφατες μελέτες συνδέουν τα μικρόβια αυτά με την παχυσαρκία και τη λειτουργία άλλων οργάνων όπως το συκώτι και οι πνεύμονες.
Η κατάσταση περιπλέκεται περαιτέρω με τη νέα μελέτη, η οποία δημοσιεύεται στην αμερικανική επιθεώρηση Proceedings of the National Academy of Sciences.
Στο διάσημο Ινστιτούτο Καρολίνσκα της Στοκχόλμης (στο οποίο βρίσκεται η επιτροπή των Νόμπελ), ο μικροβιολόγος Σβεν Πέτερσον πειραματίστηκε με ποντίκια που δεν είχαν ποτέ μικρόβια στο έντερο.
Σε τυποποιημένα τεστ δραστηριοτήτων, τα ποντίκια αυτά ήταν περισσότερο πρόθυμα να εξερευνήσουν ένα «κουτί δραστηριοτήτων ανοιχτού πεδίου», δηλαδή ένα καινούργιο τεχνητό περιβάλλον. Σηκώνονταν συχνότερα στα πίσω πόδια και γενικά έδειχναν λιγότερα σημεία άγχους, αναφέρει η ερευνητική ομάδα.
Οι βιοχημικές εξετάσεις έδειξαν ανεβασμένα επίπεδα αρκετών ορμονών, ενώ οι γενετικές εξετάσεις αποκάλυψαν διαφορές στην έκφραση (λειτουργία) περισσότερων από 170 γονιδίων.
«Πριν από 20 χρόνια κανείς δεν θα περίμενε κάτι τέτοιο» σχολιάζει στο BBC ο Δρ Πέτερσον.
Παραπέμπει όμως σε προηγούμενες μελέτες, οι οποίες δείχνουν ότι η ζωή στην αποστείρωση δεν έχει μόνο πλεονεκτήματα: «Γνωρίζουμε ότι τα ζώα σε στείρα περιβάλλοντα μπορούν να αναπαραχθούν, έχουν μεγαλύτερη διάρκεια ζωής και φαίνονται να είναι απόλυτα εντάξει, με την προϋπόθεση όμως ότι δεν εκτίθενται σε στρες ή βλάβες».
»Από τη στιγμή που θα γίνει αυτό [η έκθεση στο στρες] είναι πολύ πιο ευάλωτα» αναφέρει ο ερευνητής.
Προηγούμενες μελέτες έχουν δείξει, για παράδειγμα, ότι στα ζώα αυτά δεν αναπτύσσεται ομαλά το ανοσοποιητικό σύστημα, με αποτέλεσμα να είναι εξαιρετικά ευπαθή ακόμα και σε σχετικά άκακα μικρόβια.
ta nea
