Oλοι το υποπτεύονταν, τώρα επιβεβαιώνεται από τα απομνημονεύματα τού 57χρονου Τόνι Μπλερ που κυκλοφόρησαν χθες με τίτλο «Το ταξίδι» και έφεραν στο προσκήνιο τις δύσκολες σχέσεις του με το νούμερο δύο του κόμματος και για πολλά χρόνια τσάρο της βρετανικής οικονομίας Γκόρντον Μπράουν.
Ο 59χρονος σκωτσέζος που τελικά διαδέχθηκε τον Μπλερ το 2007 στην πρωθυπουργία περίμενε μία δεκαετία στην ουρά για να ανέλθει στην εξουσία. Φαίνεται τώρα ότι οι σχέσεις των δυο τους υπήρξαν πολύ κακές επί πολύ μεγάλο διάστημα, αφού διαφωνούσαν όχι μόνο σε πλήθος επί μέρους θέματα αλλά και στην πολιτική τους φιλοσοφία.
Κεντρικός στόχος του βιβλίου, πέρα από την προσπάθεια «αυτοδικαίωσης», είναι εμφανέστατα η προσπάθεια να ρίξει ο Μπλερ όλες τις ευθύνες για το πρόσφατο «σφυροκόπημα»- όπως αποκαλεί την ήττα των Εργατικών στις κάλπες τον περασμένο Μάιο- στον πρώην στενό του σύμμαχο.
Η αντιπάθεια μεταξύ των δύο ανδρών είναι γνωστή από τη δεκαετία του ΄90, πριν από τη νίκη των Νέων Εργατικών, αλλά κορυφώθηκε μετά την απόφαση του Μπλερ να μην τηρήσει τη «συμφωνία κυρίων» με τον Μπράουν (σ.σ.: είχαν συμφωνήσει το 1994 ότι ο Μπλερ θα του παρέδιδε την πρωθυπουργία έπειτα από κάποια χρόνια- δύο ή τέσσερα, οι απόψεις διίστανται) και να παραμείνει στην εξουσία.
«Ο Μπράουν δεν διέθετε το παραμικρό πολιτικό ένστικτο. (...) Πολιτικούς υπολογισμούς ναι,είχε.Πολιτικά συναισθήματα όχι. Αναλυτική νοημοσύνη είχε στον απόλυτο βαθμό.Συναισθηματική νοημοσύνη ουδεμία. (...) Αν ήταν δύσκολος άνθρωποςκαι αν μερικές φορές με τρέλαινε; Ναι. Ηταν όμως παράλληλα δυνατός,ικανός,ευφυέστατος - προτερήματα που ουδέποτε έπαψα να σέβομαι. Ηταν η καλύτερη επιλογή που υπήρχε τότε για το κόμμα» γράφει στο βιβλίο ο πρώην πρωθυπουργός.
Δεν διστάζει μάλιστα να ομολογήσει ότι ήταν εκ των προτέρων βέβαιος πως ο Μπράουν «δεν επρόκειτο ποτέ να τα καταφέρει ως πρωθυπουργός» , ενώ αποδίδει την ήττα των Εργατικών στην «εγκατάλειψη των μεταρρυθμίσεων των Νέων Εργατικών».
Αντιθέτως, ο Μπλερ μιλάει με τα καλύτερα λόγια για τον πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους, τον οποίο αποκαλεί «έξυπνο,πραγματικό ιδεαλιστή και ακέραιο άνθρωπο».
Για την άκριτη συμπαράταξη με τις ΗΠΑ στον πόλεμο του Ιράκ γράφει μεν ότι νιώθει «βαθιά λύπη για τις ζωές που χάθηκαν» και ότι θρηνεί «με κάθε κύτταρο της ύπαρξής μου την απώλεια εκείνων που σκοτώθηκαν» , αλλά εμφανίζεται αμετανόητος και δικαιολογεί πλήρως όλες τις αποφάσεις που οδήγησαν τη χώρα στον πόλεμο.
Γράφει μάλιστα ότι οι βρετανικές δυνάμεις πρέπει να παραμείνουν στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν «μέχρι την τελική επικράτηση». Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η ομολογία του πρώην πρωθυπουργού ότι κινδύνευσε να γίνει αλκοολικός: το οινόπνευμα, γράφει, τον βοηθούσε να χαλαρώνει από την πίεση της δουλειάς.
Ο ίδιος ο Γκόρντον Μπράουν δεν έκανε κανένα σχόλιο για «Το ταξίδι». Αλλά μια εκ των υποψηφίων για την αρχηγία των Εργατικών, η Νταϊάν Αμποτ, είπε ότι «ο Μπλερ δεν βοηθάει το κόμμα μας».
Ανάμεικτα συναισθήματα στο «Τέλος του ταξιδιού»
Η οργή: « Αν ήταν (σ.σ.: ο Γκόρντον Μπράουν, αριστερά στη φωτογραφία) δύσκολος και μερικές φορές με τρέλαινε; Ναι » Η πικρία: « Ηκυβέρνησή μας μπορούσε να συνεχίσει το έργο της, αν δεν είχε εγκαταλείψει την ιδεολογία των Νέων Εργατικών » Η ενοχή: « Σκοτώθηκαν οι στρατιώτες μας και εγώ που έπαιρνα τις αποφάσειςζω ακόμη... Ποτέ δεν μου πέρασε από το μυαλό ο εφιάλτης που θα εκτυλισσόταν στο Ιράκ » Η υπερηφάνεια: « Κέρδισα τρεις εκλογές. Ως τότε η μακροβιότερη κυβέρνηση Εργατικών βρισκόταν στην εξουσία επί έξι χρόνια. Η δική μας κράτησε 13...» Το «Ταξίδι» «στρογγυλεύει» τα πάντα
ΛΟΝΔΙΝΟ Oξύτατη κριτική ασκεί η πλειονότητα των βρετανικών εφημερίδων στη συγγραφική προσπάθεια του Τόνι Μπλερ. Ιδιαίτερα επικριτικός είναι ο Αντι Μακ Σμιθ, βιβλιοκριτικός του «Ιndependent», της βρετανικής εφημερίδας η οποία στήριξε συστηματικά τους Νέους Εργατικούς, ο οποίος περνά τον Μπλερ γενεές δεκατέσσερις.
Οπως γράφει, λυπάται εκ των προτέρων όσους αναγνώστες «την πατήσουν» με το υποτίθεται ειλικρινές και εξομολογητικό ύφος του βιβλίου και το αγοράσουν, αφού στην πραγματικότητα ο πρώην πρωθυπουργός «στρογγυλεύει» τα πάντα. Στο «Ταξίδι» του εξαφανίζει όλες τις ενοχλητικές ιστορικές λεπτομέρειες και «ξεγυμνώνει», «αφαιρεί όλη την ουσία» από τις πολιτικές αναφορές του ώστε να δικαιώσει τη στάση του, γράφει ο Μακ Σμιθ.
Πιο «θετικό» προς τον Μπλερ είναι το κύριο άρθρο των «Τimes» οι οποίοι χαρακτηρίζουν το βιβλίο «συνδυασμό πολιτικού απολογισμού, κουτσομπολίστικης στήλης και πραγματείας επάνω στην ιδανική διακυβέρνηση» , αλλά και «συναρπαστική υπόμνηση του λόγου για τον οποίον οι ψηφοφόροι τον εξέλεξαν τρεις συνεχόμενες φορές στην πρωθυπουργία».
Πηγή: ΒΗΜΑ online
