τη διαφήμιση και τα κατάφερα. Έκανα την αρχή με ένα interview που πήγε καλά και τώρα έχω μπει με τα χίλια στη δημιουργία… ο μισθός που μου πρότειναν δεν μ’ ένοιαξε. Για μένα μετρούσε και μετράει η ευκαιρία που μου δόθηκε και η αξία αυτής της ευκαιρίας είναι ανυπολόγιστη. Από το πρώτο brainstorming που συμμετείχα άκουγα όλους γύρω μου να σχολιάζουν αξιολογικά τις ιδέες με την περίφημη κλίμακα των ermis ή των Καννών. «Αυτό είναι ermis» «όχι ρε Κάννες» κ.ο.κ.
Οι μήνες πέρασαν και ο Δεκέμβριος έφτασε με εμένα να ανυπομονώ να παρακολουθήσω τα πρώτα βραβεία διαφήμισης.
Η εταιρεία μου είχε άλλα σχέδια…
«Δύσκολοι καιροί, δεν μπορούμε να αγοράσουμε εισιτήρια για όλους» μας είπαν…
«Δεκτό» σκέφτηκα! «Θα πάω μόνη μου»
«Πόσο να κάνει;»
85 ευρώ μου είπαν…
Πιο πάνω από το 1/10 του μισθού μου δηλαδή!!!
Παραπάνω και από ένα ζευγάρι all star που κάποιοι συνάδελφοι μου σε κάποια μέρη του κόσμου, κατάφεραν με πολύ-πολύ δουλειά να το κάνουν «love brand»…
85 ευρώ; Μα που ζουν αυτοί οι κύριοι της ΕΔΕΕ; σε άλλη χώρα; σε άλλο πλανήτη;
Όταν ο κλάδος μας πλήττεται λόγω της κρίσης τόσο οδυνηρά, με τις απολύσεις και τις μειώσεις των μισθών να γίνονται αναπόσπαστο κομμάτι της πραγματικότητας μας, αυτοί οι κύριοι έχουν το θράσος να βάζουν το εισιτήριο στα 85 ευρώ.
Όταν καθημερινά όλο και περισσότεροι πελάτες μας μειώνουν τις τιμές στα προϊόντα τους και ψάχνουν για “ευφάνταστες προσφορές” σε ένδειξη κοινωνικής ευαισθησίας, οι κύριοι της ΕΔΕΕ μπορούν να δείχνουν τέτοια κοινωνική αναλγησία;
Είμαι σίγουρη ότι η “γιορτή” κύλησε όμορφα…και για 85ευρώ και παρμεζάνα θα έχει άφθονη και κρασιά…λευκά και κόκκινα…
«Γκαρσόν, Γκαρσόν…λεκιάστηκα»….
